تو زمن پرس قدر روز وصال


تشنه داند که چیست آب زلال

ذوق آن جستن از قفس ناگاه


من شناسم نه مرغ فارغ بال

می توان مرد بهر آن هجران


کش وصال تو باشد از دنبال

این منم، این منم به خدمت تو


ای خوشم حال و ای خوشم احوال

این تویی، این تویی برابر من


ای خوشم بخت و ای خوشم اقبال

وحشی اسباب خوشدلی همه هست


ای دریغا دو جام مالامال